1. Podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 1800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) pojazdów transportu kombinowanego;
3) pojazdów realizujących komunikację miejską;
4) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne;
5) pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 12 ton.
1a. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) liczby osi oraz emisji spalin pojazdu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) urzędach Inspekcji Transportu Drogowego;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
3a1. Opłata roczna może być uiszczana przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w ratach.
3b. Karta opłaty dobowej i siedmiodniowej może być wypełniona przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie:
1) 7 dni – od wydania karty opłaty dobowej;
2) 14 dni – od wydania karty opłaty siedmiodniowej.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z Głównym Inspektorem Transportu Drogowego.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z Głównym Inspektorem Transportu Drogowego.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z Głównym Inspektorem Transportu Drogowego w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
6a. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, na wniosek Głównego Inspektora Transportu Drogowego, zamawia blankiety karty opłaty drogowej.
6b. Główny Inspektor Transportu Drogowego prowadzi dystrybucję blankietów karty opłaty drogowej dla podmiotów, o których mowa w ust. 3.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
8. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki uiszczania opłaty w ratach, wymagania wobec podmiotu wnoszącego tę opłatę oraz terminy wnoszenia i wysokość rat, uwzględniając w szczególności zdolność podmiotu uiszczającego opłatę za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych do terminowego spłacania rat, o których mowa w ust. 3a1, i możliwość skutecznego ich egzekwowania.
więcej