Art. 17. 

§ 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:

  1)  czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia,

  2)  czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa,

  3)  społeczna szkodliwość czynu jest znikoma,

  4)  ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze,

  5)  oskarżony zmarł,

  6)  nastąpiło przedawnienie karalności,

  7)  postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się,

  8 ) sprawca nie podlega orzecznictwu polskich sądów karnych,

  9)  brak skargi uprawnionego oskarżyciela,

  10) brak wymaganego zezwolenia na ściganie lub wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, chyba że ustawa stanowi inaczej,

  11) zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie.

§ 2. Do chwili otrzymania wniosku lub zezwolenia władzy, od których ustawa uzależnia ściganie, organy procesowe dokonują tylko czynności nie cierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, a także czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy wniosek będzie złożony lub zezwolenie będzie wydane.

§ 3. Niemożność przypisania winy sprawcy czynu nie wyłącza postępowania dotyczącego zastosowania środków zabezpieczających.

poprzedni Art. 16, następny Art. 18

więcej