prawo celne art 51-68a
Kwotę należności wynikającą z długu celnego:
1) powstałego na podstawie art. 202–205, art. 210, art. 211 i art. 216 Wspólnotowego Kodeksu Celnego,
2) zaksięgowaną na podstawie art. 218 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego,
3) niezaksięgowaną – w przypadkach, o których mowa w art. 220 ust. 2 lit. a i b Wspólnotowego Kodeksu Celnego – organ celny określa w drodze decyzji.
1. Gwarantem, o którym mowa w art. 195 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, jest osoba wpisana do wykazu gwarantów uprawnionych do udzielania gwarancji składanych jako zabezpieczenie pokrycia kwot wynikających z długów celnych, zwanego dalej „wykazem”.
2. Do wykazu wpisuje się osobę, która:
1) ma siedzibę we Wspólnocie;
2) prowadzi na terytorium kraju działalność:
a) bankową albo
b) ubezpieczeniową;
3) posiada uprawnienie do udzielania gwarancji;
4) daje rękojmię prawidłowego wywiązywania się z zobowiązań wobec organów celnych.
3. Wykaz prowadzi i dokonuje w nim odpowiednich wpisów minister właściwy do spraw finansów publicznych.
4. Wpis do wykazu gwarantów następuje na pisemny wniosek zainteresowanej osoby, złożony do ministra właściwego do spraw finansów publicznych, po uzyskaniu od Komisji Nadzoru Finansowego informacji:
1) potwierdzającej spełnianie przez tę osobę:
a) warunków, o których mowa w ust. 2 pkt 1 – 3,
b) wymogów kapitałowych określonych przepisami prawa;
2) o toczących się przed Komisją Nadzoru Finansowego postępowaniach wobec tej osoby.
5. W przypadku instytucji kredytowej, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.3)), oraz zakładu ubezpieczeń, który wykonuje działalność na podstawie przepisów rozdziału 7 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151, z późn. zm.4)), Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje informację, o której mowa w ust. 4, niezwłocznie po otrzymaniu informacji od właściwego organu nadzoru państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
6. Wykaz składa się z dwóch części, w których wpisuje się:
1) w części I – banki i instytucje kredytowe;
2) w części II – zakłady ubezpieczeń.
7. Wpis do wykazu zawiera nazwę osoby oraz adres jej siedziby.
8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wydaje decyzje o wpisie do wykazu, odmowie dokonania wpisu oraz skreśleniu z wykazu. Decyzje są przekazywane do wiadomości Komisji Nadzoru Finansowego.
9. Komisja Nadzoru Finansowego jest zobowiązana niezwłocznie powiadamiać ministra właściwego do spraw finansów publicznych o zmianach:
1) dotyczących informacji, o których mowa w ust. 4;
2) danych, o których mowa w ust. 7.
10. Z wykazu skreśla się osobę, jeżeli:
1) nie spełnia wymogów, o których mowa w ust. 2;
2) nie wywiązuje się z zobowiązań wobec organów celnych;
3) złożyła wniosek o skreślenie z wykazu;
4) uległa likwidacji.
11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów komunikat o dokonaniu wpisu do wykazu, a także o zmianie wpisu lub skreśleniu osoby z wykazu.
Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób złożenia zabezpieczenia w formie depozytu w gotówce,
2) dokumenty uważane za równoważne z depozytem w gotówce, mające wartość płatniczą, które mogą być przyjmowane przez organy celne,
3) sposób potwierdzenia przez organ celny złożenia zabezpieczenia – mając na uwadze, w szczególności, jednolitość postępowania w tym zakresie, a także uwzględniając potrzeby gospodarcze przedsiębiorców.
Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, inne formy zabezpieczenia niż te, o których mowa w art. 193 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, oraz przypadki i warunki korzystania z tych form zabezpieczenia, biorąc pod uwagę formy zabezpieczenia określone w art. 857 Rozporządzenia Wykonawczego oraz zapewnienie skuteczności realizacji obowiązków wynikających z przepisów prawa celnego.
1. Za termin dokonania zapłaty kwoty należności uważa się:
1) przy zapłacie gotówką – dzień wpłacenia kwoty należności w kasie urzędu celnego lub na rachunek organu celnego w banku, w placówce pocztowej, w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej;
2) w obrocie bezgotówkowym – dzień obciążenia rachunku bankowego dłużnika lub rachunku dłużnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowokredytowej na podstawie polecenia przelewu.
2. W przypadku polecenia przelewu z rachunku bankowego dłużnika w banku lub instytucji kredytowej niemających siedziby lub oddziału w Rzeczypospolitej Polskiej za termin dokonania zapłaty kwoty należności uważa się dzień obciążenia tego rachunku, jeżeli wpłacana kwota zostanie uznana na rachunku bankowym organu celnego w terminie 5 kolejnych dni roboczych. W razie przekroczenia tego terminu za termin dokonania zapłaty uważa się dzień uznania kwoty na rachunku bankowym organu celnego.
1. Organ celny wydaje pozwolenie na odroczenie terminu płatności należności osobom, które spełniają następujące warunki:
1) nie popełniły poważnego lub powtórnego naruszenia przepisów prawa celnego;
2) dają gwarancje należytego wykonania obowiązków wynikających z przepisów prawa celnego.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb postępowania przy udzielaniu pozwoleń na odroczenie terminu płatności należności,
2) szczegółowe warunki i tryb postępowania przy stosowaniu odroczenia – biorąc pod uwagę zapewnienie jednolitości postępowania oraz ułatwienie w dokonywaniu formalności przed organami celnymi.
3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, przypadki, w których ze względu na rodzaj towaru nie udziela się pozwolenia na odroczenie terminu płatności należności. Wskazując przypadki, w których nie udziela się pozwolenia, należy uwzględnić ryzyko związane z obrotem określonymi kategoriami towarów.
Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje ułatwień płatniczych innych niż odroczenie płatności kwoty należności, warunki ich udzielania, wzór wniosku o udzielenie ułatwienia oraz dokumenty, które należy do niego dołączyć, uwzględniając wysokość odsetek, o których mowa w art. 229 lit. b Wspólnotowego Kodeksu Celnego.