Art. 239.
§ 1. W braku umowy wysokość wynagrodzenia określa się, biorąc pod uwagę następujące okoliczności, bez względu na kolejność, w jakiej zostały one wymienione:
1) wartość statku i innego mienia uratowanego,
2) umiejętności i wysiłki ratujących w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów,
3) osiągnięty wynik ratownictwa,
4) charakter i stopień niebezpieczeństwa,
5) umiejętności i wysiłki ratujących w celu ratowania statku, innego mienia i życia,
6) czas poświęcony przez ratujących oraz poniesione przez nich szkody i wydatki,
7) ryzyko odpowiedzialności i inne niebezpieczeństwa, które zagrażały ratującym i ich sprzętowi,
8) niezwłoczne świadczenie usług,
9) szczególne przystosowanie statku ratującego i innego sprzętu do czynności ratowniczych,
10) stan sprzętu użytego przez ratującego i jego wartość.
§ 2. Przy określaniu wysokości wynagrodzenia uwzględnia się także potrzebę stwarzania zachęty do podejmowania działań ratowniczych.
§ 3. Wynagrodzenie może być nieprzyznane lub obniżone, jeżeli ratujący ze swojej winy spowodował konieczność lub utrudnienie ratownictwa morskiego bądź w związku z nim dopuścił się oszustwa lub innej nieuczciwości.