Art. 20.
§ 1. Do przestępstw skarbowych nie mają zastosowania przepisy części ogólnej i rozdziału XXXVIII Kodeksu karnego, z zastrzeżeniem § 2.
§ 2. Przepisy art. 18 § 2 i 3, art. 19 – 20, 21 § 2 i 3, art. 22 – 24, 27 § 1, art. 40 § 1, art. 41, 43 § 2, art. 51, 57 – 58 § 1, art. 60 § 1 i 2, art. 62 – 63, 66 § 1, art. 67 – 68, 69 § 1 i 2, art. 70, 72 – 77, art. 78 § 1 i 3, art. 79, 80 § 1 i 3, art. 81 – 83, 85, 86 § 2 i 3, art. 87 – 88, art. 89 § 1 i 3, art. 90, 92 – 98, 103 § 1, art. 106 – 108 oraz 114, a także wskazane w innych przepisach niniejszego rozdziału, przepisy części ogólnej Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio do przestępstw skarbowych; do żołnierzy, którzy dopuścili się czynu zabronionego jako przestępstwo skarbowe, stosuje się odpowiednio także przepisy art. 318, 321, 322 § 1 i 3, art. 323, 324 § 1, art. 326 – 333 oraz art. 335 – 336 Kodeksu karnego .
§ 3. W wypadku określonym w art. 21 § 3 Kodeksu karnego sąd może także odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego wymienionego w art. 22 § 2 pkt 2, 3, 5 i 6 niniejszego kodeksu, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4.
§ 4. Wymieniona w art. 23 Kodeksu karnego przesłanka „dobrowolności” nie ma zastosowania do przestępstw skarbowych.
§ 5. W wypadku określonym w art. 27 § 1 Kodeksu karnego dopuszczalny eksperyment dotyczy tylko eksperymentu ekonomicznego lub technicznego.
§ 6. Wymienione w § 2 oraz w art. 21 § 3, art. 26 § 4, art. 40 § 1 i art. 45 przepisy części ogólnej Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio także do osób wymienionych w art. 53 § 36, które dopuściły się przestępstwa skarbowego, chyba że część wojskowa Kodeksu karnego zawiera odmienne przepisy ogólne.