1. Do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach, są uprawnione w szczególności:

1) Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe,

2) Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe – specjalistyczne stowarzyszenia o zasięgu ogólnokrajowym, w zakresie określonym w statutach tych organizacji.

2. Do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach, jest uprawnione w szczególności Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe – specjalistyczne stowarzyszenie o zasięgu ogólnokrajowym, w zakresie określonym w statucie tej organizacji.

3. Organizacje, o których mowa w ust. 1 i 2, współdziałają w realizacji swoich zadań z organami administracji rządowej i organami jednostek samorządu terytorialnego oraz osobami prawnymi, jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej i osobami fizycznymi, prowadzącymi działalność w zakresie kultury fizycznej lub turystyki.

4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres obowiązków i uprawnień specjalistycznych organizacji ratowniczych, warunki ich wykonywania przez inne organizacje ratownicze, a także rodzaj i wysokość świadczeń przysługujących ratownikom górskim i wodnym w związku z udziałem w akcji ratowniczej. Rozporządzenie powinno określać szczegółowe zadania w zakresie organizowania pomocy oraz ratowania osób, podejmowane przez poszczególne organizacje ratownicze, a także przewidywać świadczenia finansowe i rzeczowe z uwzględnieniem czasu trwania i stopnia niebezpieczeństwa wyprawy ratunkowej.

więcej

1. Tytułami zawodowymi w sportach, w których działają polskie związki sportowe, są tytuły trenera i instruktora sportu.

2. Ustala się następujące stopnie trenerskie:

1) trener klasy drugiej;

2) trener klasy pierwszej;

 3) trener klasy mistrzowskiej.

 3. Trenerem klasy drugiej może być osoba, która:

1) ukończyła studia wyższe w obszarze kształcenia umożliwiającym uzyskanie specjalistycznej wiedzy i umiejętności trenerskich lub

2) posiada, przez okres co najmniej 2 lat, tytuł instruktora sportu ze specjalizacją w danym sporcie i ukończyła studia podyplomowe w obszarze kształcenia umożliwiającym uzyskanie specjalistycznej wiedzy i umiejętności trenerskich, lub

 3) posiada, przez okres co najmniej 2 lat, tytuł instruktora sportu ze specjalizacją w danym sporcie, posiada co najmniej świadectwo dojrzałości oraz ukończyła specjalistyczny kurs na stopień trenera klasy drugiej i zdała egzamin końcowy.

4. Trenerem klasy pierwszej może być osoba, która:

 1) posiada co najmniej świadectwo dojrzałości;

 2) posiada co najmniej trzyletni staż pracy trenerskiej ze stopniem trenera klasy drugiej;

3) posiada udokumentowany dorobek w pracy szkoleniowej;

4) ukończyła specjalistyczny kurs na stopień trenera klasy pierwszej i zdała egzamin końcowy.

5. Trenerem klasy mistrzowskiej może być osoba, która:

1) ukończyła studia wyższe;

 2) posiada co najmniej dwuletni staż pracy trenerskiej ze stopniem trenera klasy pierwszej;

3) posiada udokumentowany dorobek w pracy szkoleniowej;

 4) ukończyła specjalistyczny kurs na stopień trenera klasy mistrzowskiej i zdała egzamin końcowy.

 6. Instruktorem sportu może być osoba, która:

 1) ukończyła studia wyższe w obszarze kształcenia umożliwiającym uzyskanie specjalistycznej wiedzy i umiejętności instruktorskich lub

2) posiada co najmniej średnie wykształcenie oraz ukończyła specjalistyczny kurs instruktorów w danym sporcie i zdała egzamin końcowy.

7. Zorganizowane zajęcia w zakresie sportu w klubie sportowym uczestniczącym we współzawodnictwie organizowanym przez polski związek sportowy mogą  prowadzić wyłącznie osoby posiadające tytuł zawodowy trenera lub instruktora sportu.

 8. Prowadzenie specjalistycznego kursu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, ust. 4 pkt 4, ust. 5 pkt 4 oraz ust. 6 pkt 2, zwanego dalej „kursem”, wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, wydanej na czas określony.

9. Podmiot ubiegający się o uzyskanie zgody na prowadzenie kursu składa do ministra właściwego do spraw kultury fizycznej wniosek o wyrażenie zgody na prowadzenie kursu.

10. Do wniosku o wyrażenie zgody na prowadzenie kursu dołącza się w szczególności:

 1) wykaz kadry wykładowców, przy współpracy z którą będzie realizowane kształcenie;

2) informację na temat bazy dydaktycznej i obiektów wykorzystywanych do prowadzenia zajęć;

3) odpis z Krajowego Rejestru Sądowego albo z innego rejestru właściwego dla formy organizacyjnej podmiotu ubiegającego się o uzyskanie zgody;

4) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile wnioskodawca taki posiada;

5) numer identyfikacyjny REGON, o ile wnioskodawca taki posiada;

6) ramowy program kursu.

 11. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej udziela, w drodze decyzji, zgody, o której mowa w ust. 8, w terminie 4 miesięcy od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 9. Przed udzieleniem zgody, o której mowa w ust. 8, minister właściwy do spraw kultury fizycznej zasięga opinii właściwego polskiego związku sportowego.

 12. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej odmawia, w drodze decyzji, udzielenia zgody, o której mowa w ust. 8, jeżeli wnioskodawca nie przedłoży dokumentów, o których mowa w ust. 10, albo jeżeli nie posiada odpowiednich warunków kadrowych i organizacyjnych, koniecznych dla prawidłowego prowadzenia kursu, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 16.

 13. Podmiot, który uzyskał zgodę, o której mowa w ust. 8, składa do ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, w terminie co najmniej 4 tygodni przed rozpoczęciem kursu, wniosek o zatwierdzenie programu kursu.

 14. Nadzór nad prowadzeniem kursu przez podmiot, który uzyskał zgodę, o której mowa w ust. 8, sprawuje minister właściwy do spraw kultury fizycznej.

 15. W ramach sprawowanego nadzoru minister właściwy do spraw kultury fizycznej ma prawo żądać udostępnienia dokumentów, pisemnych wyjaśnień dotyczących prowadzonego kursu oraz dokonywać kontroli. Do prowadzonej kontroli stosuje się odpowiednio przepisy art. 17–20.

 16. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe warunki uzyskiwania tytułów trenera i instruktora sportu,

2) szczegółowe warunki uzyskiwania zgody na prowadzenie kursu, w tym rodzaje dokumentów niezbędnych do uzyskania tej zgody oraz wzór wniosku o zatwierdzenie kursu,

 3) warunki kadrowe i organizacyjne, konieczne dla prawidłowego prowadzenia kursu

, 4) minimalne wymogi, jakim powinien odpowiadać program kształcenia,

 5) dokumenty stwierdzające posiadanie tytułów trenera i instruktora sportu, wzory tych dokumentów, podmioty obowiązane do ich wydawania oraz podmiot obowiązany do prowadzenia ewidencji tych dokumentów – biorąc pod uwagę stopnie, o których mowa w ust. 2, oraz konieczność zapewnienia najwyższego poziomu kształcenia.

więcej

1. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej jest organem właściwym do uznawania kwalifikacji zawodowych trenera lub instruktora sportu osób, które nabyły kwalifikacje do wykonywania tych zawodów w państwach innych niż państwa członkowskie Unii Europejskiej, Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacja Szwajcarska.

2. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej może uznać kwalifikacje osób, o których mowa w ust. 1, jeżeli nie występują zasadnicze różnice w kształceniu w państwie, w którym dana osoba uzyskała kwalifikacje, biorąc w szczególności pod uwagę rodzaj zdobytych kwalifikacji oraz doświadczenie zawodowe osoby ubiegającej się o uznanie kwalifikacji w zawodzie trenera lub instruktora sportu.

3. Postępowanie w sprawie uznania kwalifikacji osób, o których mowa w ust. 1, wszczyna się na wniosek.

4. Do wniosku w sprawie uznania kwalifikacji dołącza się:

1) poświadczoną notarialnie kopię oryginału dokumentu potwierdzającego tożsamość wnioskodawcy;

2) oryginał dyplomu wnioskodawcy wraz z suplementami, jego urzędowy odpis albo poświadczoną notarialnie kopię oryginału lub urzędowego odpisu dyplomu;

3) oryginał świadectwa i innych dokumentów potwierdzających nabyte przez wnioskodawcę wykształcenie albo poświadczoną notarialnie kopię oryginału;

4) dokumenty potwierdzające doświadczenie zawodowe wnioskodawcy.

5. Osoby ubiegające się o uznanie kwalifikacji, którym wraz z dyplomem nie wydano suplementu, do wniosku w sprawie uznania kwalifikacji dołączają dokumenty potwierdzające przebieg studiów, w szczególności kopię indeksu lub arkusza ocen.

6. Dokumenty, o których mowa w ust. 4 i 5, przedkłada się wraz z ich tłumaczeniem na język polski przez tłumacza przysięgłego.

7. Postępowanie w sprawie uznania kwalifikacji powinno zakończyć się wydaniem decyzji nie później, niż w terminie 4 miesięcy od dnia złożenia wniosku.

8. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie trenera lub instruktora sportu, biorąc pod uwagę niezbędne informacje dotyczące rodzaju, przebiegu i czasu trwania kształcenia oraz doświadczenia zawodowego.

więcej

1. Za doping w sporcie uznaje się:

1) obecność substancji zabronionej lub jej metabolitów lub markerów w próbce fizjologicznej osoby uczestniczącej lub przygotowującej się do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym;

2) użycie, usiłowanie użycia, pomocnictwo lub podżeganie do użycia przez osobę uczestniczącą lub przygotowującą się do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym substancji zabronionej lub metody zabronionej;

3) posiadanie w związku z uczestnictwem lub przygotowaniem do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym substancji zabronionej lub przyrządów umożliwiających stosowanie metody zabronionej;

4) podanie lub usiłowanie podania substancji zabronionej oraz udział w przygotowaniu lub zastosowaniu metody zabronionej w związku z uczestnictwem lub przygotowaniem do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym;

5) utrudnianie lub udaremnianie kontroli dopingowej lub manipulowanie jej przebiegiem;

6) wprowadzanie do obrotu substancji zabronionych lub przyrządów umożliwiających stosowanie metody zabronionej albo uczestniczenie w takim obrocie.

2. Dopingiem w sporcie nie jest zachowanie określone w ust. 1 pkt 1–4, jeżeli jest ono uzasadnione celem leczniczym, a zawodnik otrzymał zgodę Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie na stosowanie określonej substancji zabronionej lub metody zabronionej, a także zachowanie określone w ust. 1 pkt 6 w odniesieniu do produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.5)).

3. Substancją zabronioną jest substancja mogąca służyć poprawie wyniku sportowego, której użycie pozostaje w sprzeczności z uczciwością rywalizacji sportowej, określona w załączniku nr 1 do Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu dopingu w sporcie, sporządzonej w Paryżu dnia 19 października 2005 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 142, poz. 999) oraz jego zmianach dokonanych w trybie art. 34 tej konwencji.

 4. Metodą zabronioną jest działanie mogące służyć poprawie wyniku sportowego, pozostające w sprzeczności z uczciwością rywalizacji sportowej, określone w załączniku nr 1 do konwencji, o której mowa w ust. 3, oraz jego zmianach dokonanych w trybie art. 34 tej konwencji.

5. Substancją lub metodą zabronioną jest także substancja lub działanie utrudniające wykrycie substancji lub metody określonej w ust. 3 i 4, określone w załączniku nr 1 do konwencji, o której mowa w ust. 3, oraz jego zmianach dokonanych w trybie art. 34 tej konwencji.

6. Podmioty prowadzące działalność sportową, w szczególności polskie związki sportowe, realizują odpowiedzialność dyscyplinarną za stosowanie dopingu w sporcie w zakresie określonym w ich regulaminach.

więcej

1. Organem właściwym do zwalczania dopingu w sporcie jest Komisja do Zwalczania Dopingu w Sporcie, zwana dalej „Komisją”.

2. W skład Komisji wchodzi przewodniczący oraz 10 członków, których powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw kultury fizycznej spośród osób wykonujących zawody w dziedzinach: medycyny, sportu, etyki, biologii lub prawa i dających rękojmię prawidłowego wykonywania zadań Komisji.

3. Kandydatem na członka Komisji nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.

4. Kadencja przewodniczącego i członków Komisji trwa 4 lata.

5. Do zadań Komisji należy w szczególności:

1) prowadzenie wykazu substancji i metod zabronionych;

2) przeprowadzanie kontroli antydopingowych podczas zawodów oraz poza nimi;

3) prowadzenie badań wspierających zwalczanie dopingu w sporcie;

4) wspieranie, opracowywanie i wdrażanie programów edukacyjnych lub szkoleniowych, dotyczących zwalczania dopingu w sporcie.

6. Wykaz, o którym mowa w ust. 5 pkt 1, jest jawny.

 7. Komisja może upoważnić inne podmioty do przeprowadzania kontroli, o których mowa w ust. 5 pkt 2.

8. Obsługę Komisji zapewnia biuro Komisji, które działa w formie jednostki budżetowej.

9. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej nadaje, w drodze zarządzenia, statut Komisji, mając na uwadze konieczność sprawnego wykonywania zadań przez Komisję.

więcej

Minister właściwy do spraw kultury fizycznej może udzielić dotacji celowej, w wysokości określonej w ustawie budżetowej, Instytutowi Sportu w Warszawie na zadania związane z utrzymaniem akredytacji Światowej Agencji Antydopingowej oraz zakup sprzętu służącego do przeprowadzania badań antydopingowych.

więcej

1. Kto, w związku z zawodami sportowymi organizowanymi przez polski związek sportowy lub podmiot działający na podstawie umowy zawartej z tym związkiem lub podmiot działający z jego upoważnienia, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę lub takiej korzyści albo jej obietnicy żąda w zamian za nieuczciwe zachowanie, mogące mieć wpływ na wynik tych zawodów, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

2. Tej samej karze podlega, kto w wypadkach określonych w ust. 1 udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej.

 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 2 przyjmuje korzyść majątkową znacznej wartości albo jej obietnicę lub udziela takiej korzyści albo jej obietnicy lub takiej korzyści albo jej obietnicy żąda, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

więcej

Kto, mając wiadomość o popełnieniu czynu zabronionego określonego w art. 46, bierze udział w zakładach wzajemnych dotyczących zawodów sportowych, do których odnosi się ta wiadomość, lub ujawnia tę wiedzę w celu wzięcia udziału przez inną osobę w takich zakładach, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

więcej

1. Kto, powołując się na wpływy w polskim związku sportowym lub podmiocie działającym na podstawie umowy zawartej z tym związkiem lub podmiocie działającym z jego upoważnienia albo wywołując przekonanie innej osoby lub utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, podejmuje się pośrednictwa w ustaleniu określonego wyniku zawodów sportowych w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

2. Tej samej karze podlega, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej w zamian za pośrednictwo w ustaleniu określonego wyniku zawodów sportowych polegające na bezprawnym wywarciu wpływu na zachowanie osoby pełniącej funkcję w polskim związku sportowym lub podmiocie działającym na podstawie umowy zawartej z tym związkiem lub podmiocie działającym z jego upoważnienia, w związku z pełnieniem tej funkcji.

3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

więcej

Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w art. 46 ust. 2, art. 46 ust. 3 lub 4, w związku z ust. 2, lub w art. 48 ust. 2 lub 3, w związku z ust. 2, jeżeli korzyść majątkowa lub osobista albo ich obietnica zostały przyjęte, a sprawca zawiadomił o tym fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.

więcej