Prawo wekslowe
Art. 59.
Zapłata przez wyręczenie może nastąpić we wszystkich przypadkach, w których można dochodzić zwrotnego poszukiwania po terminie płatności wekslu lub przed tym terminem.
Zapłata przez wyręczenie obejmuje całą sumę, którą miałby zapłacić wyręczony.
Dokonana będzie najpóźniej nazajutrz po ostatnim dniu, przepisanym dla protestu spowodu niezapłacenia.
Art. 60.
Jeżeli weksel przyjęły przez wyręczenie osoby, mające zamieszkanie w miejscu płatności, albo jeżeli osoby, mające zamieszkanie w tem samem miejscu, wskazano jako mające płacić w potrzebie, posiadacz przedstawi weksel wszystkim tym osobom i w razie nieuiszczenia zapłaty przez wyręczenie, dokona protestu spowodu niezapłacenia najpóźniej nazajutrz po ostatnim dniu, przepisanym dla protestu.
W razie niedokonania protestu w tym czasie ten, kto wskazał adres w potrzebie lub na czyją rzecz nastąpiło przyjęcie, tudzież następujący po nim indosanci wolni są od odpowiedzialności.
Art. 61.
Posiadacz wekslu, który odmawia przyjęcia zapłaty przez wyręczenie, traci prawo zwrotnego poszukiwania przeciw tym, którzy byliby zwolnieni.
Art. 62.
Zapłatę przez wyręczenie stwierdza się pokwitowaniem na wekslu, oznaczając osobę, na której rzecz zapłaty dokonano. W braku takiego oznaczenia uważa się, że zapłaty dokonano na rzecz wystawcy.
Weksel i protest, jeżeli był dokonany, wręczyć należy płacącemu przez wyręczenie.
Art. 63.
Płacący przez wyręczenie nabywa prawa, wynikające z wekslu, przeciw wyręczonemu i przeciw tym, którzy wobec wyręczonego odpowiadają z wekslu. Nie może on jednak dalej wekslu indosować.
Indosanci, następujący po wyręczonym, są zwolnieni.
W razie zbiegu kilku ofiarujących zapłatę przez wyręczenie, pierwszeństwo należy się temu, kto przez zapłatę zwalnia największą liczbę dłużników. Kto wbrew temu przepisowi, mimo świadomości stanu rzeczy, płaci przez wyręczenie, traci prawo zwrotnego poszukiwania przeciw tym, którzy byliby zwolnieni.
Art. 64.
Weksel można wystawić w kilku jednobrzmiących egzemplarzach.
Egzemplarze te ponumerowane będą w samym tekście dokumentu; w przeciwnym razie każdy z egzemplarzy uważa się za weksel odrębny.
Każdy posiadacz wekslu może na własny koszt żądać wydania większej liczby egzemplarzy, o ile z wekslu nie wynika, że go wystawiono w jednym egzemplarzu. W tym celu posiadacz ma zwrócić się do swego bezpośredniego indosanta, który jest obowiązany zwrócić się do swego poprzednika i tak dalej aż do wystawcy. Indosanci obowiązani są do powtórzenia swoich indosów na nowych egzemplarzach.
Art. 65.
Zapłata, dokonana na jeden z egzemplarzy, zwalnia nawet wtedy, gdyby nie było na wekslu zastrzeżenia, że taka zapłata pozbawia ważności inne egzemplarze. Wszelako trasat odpowiada z każdego przyjętego przez siebie egzemplarza, którego mu nie zwrócono.
Indosant, który przeniósł egzemplarze na różne osoby, jako też następni indosanci odpowiadają ze wszystkich podpisanych przez siebie egzemplarzy, których im nie zwrócono.
Art. 66.
Kto przesyła jeden egzemplarz do przyjęcia, powinien oznaczyć na innych egzemplarzach nazwisko osoby, u której ów egzemplarz się znajduje. Osoba ta jest obowiązana wydać go prawnemu posiadaczowi innego egzemplarza.
Jeżeli wydania odmówi, posiadacz może wykonać zwrotne poszukiwanie tylko po stwierdzeniu przez protest:
1) że egzemplarz, przesłany do przyjęcia, mimo żądania nie został mu wydany;
2) że na inny egzemplarz nie można było uzyskać przyjęcia lub zapłaty.
Art. 67.
Każdy posiadacz wekslu ma prawo sporządzenia z niego odpisów.
Odpis powinien dokładnie odtwarzać oryginał z indosami i wszelkiemi wzmiankami, znajdującemi się na nim; należy na nim zaznaczyć, gdzie odpis się kończy.
Na odpisie można umieszczać indosy i poręczenia wekslowe w ten sam sposób i z temi samemi skutkami, jak na oryginale.