1. Za otwarcie rachunku, o którym mowa w art. 8 ust. 2-4, wnosi się opłatę w wysokości stanowiącej równowartość 100 euro, w przeliczeniu na złote polskie według średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski obowiązującego w dniu poprzedzającym dzień wniesienia opłaty.

2. Dowód wniesienia opłaty dołącza się do wniosku o otwarcie rachunku, o którym mowa w art. 8 ust. 2-4.

3. Posiadacz rachunku, o którym mowa w art. 8 ust. 2-4, wnosi, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, opłatę roczną w wysokości stanowiącej równowartość 25 euro, w przeliczeniu na złote polskie według średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski obowiązującego w ostatnim dniu roku poprzedzającego rok, za który jest wnoszona opłata.

4. Opłaty, o których mowa w ust. 1 i 3, wnosi się na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, zwanego dalej „Narodowym Funduszem”.

5. Opłaty, o której mowa w ust. 3, nie wnosi się za rok, w którym otwarto rachunek, o którym mowa w art. 8 ust. 2-4.

6. Narodowy Fundusz przekazuje do Krajowego ośrodka dowód wniesienia opłaty, o której mowa w ust. 3, w terminie do dnia 14 kwietnia każdego roku.

7. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w ust. 1, lub nieprzekazania dowodu wniesienia tej opłaty Krajowy ośrodek nie otworzy rachunku. Otwarcie rachunku następuje niezwłocznie po przekazaniu dowodu wniesienia tej opłaty.

8. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w ust. 3, Krajowy ośrodek blokuje rachunek. Odblokowanie rachunku następuje niezwłocznie po przekazaniu dowodu wniesienia tej opłaty.

9. Warunki otwierania, administrowania i utrzymywania rachunków, o których mowa w art. 8 ust. 2-4, w Krajowym rejestrze określa regulamin, o którym mowa w art. 17 ust. 5 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.

więcej

1. Uprawnieniami do emisji można swobodnie rozporządzać, chyba że ustawa stanowi inaczej.

2. Czynności rozporządzające uprawnieniami do emisji mogą być dokonywane między osobami fizycznymi, osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi niebędącymi osobami prawnymi, które posiadają rachunek w Krajowym rejestrze lub rejestrze innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej prowadzonym na zasadach określonych w rozporządzeniu Komisji, o którym mowa w art. 8 ust. 2.

więcej

1. Uprawnienia do emisji niewykorzystane w danym roku okresu rozliczeniowego zachowują ważność w kolejnych latach tego okresu.

2. Niewykorzystane w danym okresie rozliczeniowym uprawnienia do emisji znajdujące się na rachunkach, o których mowa w art. 8 ust. 2-4, w Krajowym rejestrze są zastępowane odpowiednią liczbą uprawnień do emisji ważnych w kolejnym okresie rozliczeniowym.

więcej

1. Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla instalacji objętych systemem, zwany dalej „krajowym planem”, sporządza się na okres rozliczeniowy 2008-2012 na podstawie informacji przekazywanych przez prowadzących instalacje, o których mowa w ust. 2.

2. Prowadzący instalację, który posiada instalację objętą systemem, oraz prowadzący instalację spełniającą przesłanki objęcia systemem, są obowiązani do przekazywania Krajowemu ośrodkowi informacji, na podstawie których jest sporządzany krajowy plan.

3. Krajowy ośrodek przeprowadza ocenę informacji, o których mowa w ust. 1, pod względem kompletności zawartych w nich danych oraz poprawności przeprowadzonych obliczeń.

4. Jeżeli z oceny Krajowego ośrodka wynika, że informacje, o których mowa w ust. 1, nie spełniają wymagań, o których mowa w ust. 3, Krajowy ośrodek występuje z wnioskiem do prowadzącego instalację o uzupełnienie zawartych w nich danych lub udzielenie wyjaśnień.

5. Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą prawidłowego sporządzania krajowego planu lub jego zmiany, określi, w drodze rozporządzenia:

1) zakres,

2) termin składania,

3) sposób przekazywania, formę i układ

– informacji, o których mowa w ust. 1

więcej

1. W krajowym planie określa się:

1) całkowitą liczbę uprawnień do emisji przeznaczonych do rozdziału w danym okresie rozliczeniowym;

2) całkowitą liczbę uprawnień do emisji dla poszczególnych rodzajów instalacji objętych systemem;

3) wykaz instalacji objętych systemem wraz z przyznaną im liczbą uprawnień do emisji na poszczególne lata okresu rozliczeniowego;

4) liczbę uprawnień do emisji, jakie w okresie rozliczeniowym będą stanowić krajową rezerwę uprawnień do emisji dla instalacji nowych i tych instalacji, w których dokonano zmiany w instalacji, zwaną dalej „krajową rezerwą”;

5) liczbę lub procentowy udział jednostek redukcji emisji i jednostek poświadczonej redukcji emisji, które prowadzący instalację może wykorzystać do rozliczenia rocznej wielkości emisji, oraz sposób wykorzystania tych jednostek w okresie rozliczeniowym;

6) liczbę uprawnień do emisji, które stanowią rezerwę dla projektów wspólnych wdrożeń posiadających listy zatwierdzające, które powodują obniżenie emisji dwutlenku węgla (CO2) w instalacjach objętych systemem.

2. W krajowej rezerwie wyodrębnia się:

1) rezerwę dla instalacji zidentyfikowanych po dniu 1 stycznia 2008 r. oraz na planowane projekty wspólnych wdrożeń;

2) w przypadku zmiany krajowego planu rezerwę uprawnień do emisji pozyskanych w wyniku takiej zmiany.

3. Opracowując krajowy plan, bierze się pod uwagę:

1) polityki, strategie, plany lub programy dotyczące w szczególności przemysłu, energetyki, transportu, ochrony środowiska oraz rolnictwa i leśnictwa;

2) najbardziej dokładne i aktualne dane dotyczące całkowitej wielkości emisji krajowej oraz emisji z instalacji objętych systemem;

3) wynikające ze wskaźników emisji relacje wielkości emisji z instalacji do wielkości produkcji lub ilości wykorzystanych surowców, materiałów lub paliw na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i innych państw członkowskich Unii Europejskiej;

4) wdrażane technologie efektywne z punktu widzenia ochrony środowiska oraz wytwarzania i wykorzystywania energii.

4. W uzasadnieniu do krajowego planu podaje się:

1) informacje o sposobie określenia całkowitej liczby uprawnień do emisji dla poszczególnych rodzajów instalacji objętych systemem;

2) kryteria rozdziału uprawnień do emisji między rodzaje instalacji i między instalacje tego samego rodzaju;

3) informacje o sposobie określenia liczby uprawnień do emisji, które w okresie rozliczeniowym będą stanowić krajową rezerwę;

4) informacje o sposobie określenia liczby lub procentowego udziału jednostek redukcji emisji i jednostek poświadczonej redukcji emisji, które prowadzący instalację może wykorzystać do rozliczenia rocznej wielkości emisji, oraz wykorzystania tych jednostek w okresie rozliczeniowym;

5) informacje o sposobie wykorzystania uwag i wniosków zgłoszonych w ramach konsultacji społecznych, o których mowa w art. 14 ust. 2.

więcej

. Projekt krajowego planu opracowuje Krajowy ośrodek.

2. Krajowy ośrodek zapewnia możliwość udziału społeczeństwa przy opracowaniu projektu krajowego planu na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.6)).

3. Po przeprowadzeniu konsultacji społecznych Krajowy ośrodek przekazuje projekt krajowego planu ministrowi właściwemu do spraw środowiska.

więcej

1. Minister właściwy do spraw środowiska uzgadnia projekt krajowego planu z członkami Rady Ministrów.

2. Krajowy plan jest przedkładany Komisji Europejskiej oraz państwom członkowskim Unii Europejskiej niezwłocznie po jego uzgodnieniu.

3. Krajowy plan jest przyjmowany, jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia jego przedłożenia Komisja Europejska nie odrzuci krajowego planu w całości albo w części.

4. Rada Ministrów przyjmuje krajowy plan, w drodze rozporządzenia, kierując się koniecznością zapewnienia równego traktowania instalacji objętych systemem ujętych w krajowym planie, zapewnienia dostępu do uprawnień do emisji nowym instalacjom, potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego państwa, a także powszechnym charakterem tego planu.

więcej

1. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci krajowy plan w części, minister właściwy do spraw środowiska, kierując się koniecznością zapewnienia obowiązku wykonania decyzji Komisji Europejskiej, równego traktowania instalacji objętych systemem, dostępu do uprawnień do emisji nowym instalacjom, potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego państwa, a także powszechnym charakterem tego planu, sporządza poprawiony krajowy plan. Do poprawionego krajowego planu stosuje się przepisy art. 15.

2. Jeżeli Komisja Europejska odrzuci krajowy plan w całości, sporządza się nowy krajowy plan zgodnie z art. 13-15.

więcej

1. Rozdziału uprawnień do emisji z krajowej rezerwy dokonuje się z uwzględnieniem stosowanej technologii produkcyjnej, informacji dotyczących najlepszych dostępnych technik, o których mowa w art. 3 pkt 10 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, wykorzystywanych surowców i paliw, prognozowanej wielkości produkcji oraz wskaźników emisji wynikających z relacji wielkości emisji z instalacji do wielkości produkcji lub ilości wykorzystanych surowców, materiałów lub paliw.

2. Krajowy ośrodek podaje do publicznej wiadomości na swojej stronie internetowej informację o liczbie uprawnień do emisji dostępnych w krajowej rezerwie.

3. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób rozdziału uprawnień do emisji z krajowej rezerwy, kierując się względami gospodarczymi, bezpieczeństwem energetycznym państwa, potrzebą ograniczania wielkości emisji i zapewnienia równego traktowania prowadzących instalacje nowe i tych, w których dokonano zmiany w instalacji, oraz przesłankami, o których mowa w ust. 1.

więcej

1. Realizujący projekt wspólnych wdrożeń, który powoduje obniżenie emisji z instalacji objętych systemem, składa do ministra właściwego do spraw środowiska wniosek o przekazanie jednostek redukcji emisji odpowiadających wielkości osiągniętej emisji zredukowanej.

2. Jednostki redukcji emisji, o których mowa w ust. 1, powstają z zamiany uprawnień do emisji przewidzianych w rezerwie, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 6 lub art. 13 ust. 2 pkt 1.

3. Przekazywana liczba jednostek redukcji emisji nie może być wyższa niż liczba uprawnień do emisji przewidzianych na ten projekt w rezerwie, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 6.

4. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się w formie pisemnej i w postaci elektronicznej nie później niż do dnia 31 grudnia 2012 r.

5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 50 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji

więcej