tachografy cyfrowe
Ustawa określa:
1) zadania organów administracji publicznej i innych podmiotów związane z systemem cyfrowych urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym;
2) sposób podejmowania, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej związanej z instalacją, naprawą i sprawdzaniem cyfrowych urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) tachograf cyfrowy – stosowane w transporcie drogowym, cyfrowe urządzenie rejestrujące, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985, str. 8 oraz Dz. Urz. WE L 274 z 9.10.1998, str. 1), zwanym dalej „rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3821/85”, oraz w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. dostosowującym po raz siódmy do postępu technicznego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 207 z 5.08.2002, str. 1), zwanym dalej „rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1360/2002”;
2) karta – kartę do tachografu cyfrowego będącą elektronicznym urządzeniem identyfikującym podmiot wydający karty, posiadacza lub użytkownika karty; określenie to obejmuje cztery rodzaje kart: kartę kierowcy, kartę przedsiębiorstwa, kartę warsztatową i kartę kontrolną;
3) świadectwo funkcjonalności – dokument poświadczający, że dany typ tachografu cyfrowego albo dany typ karty spełnia wymagania określone w przepisach rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002;
4) podmiot prowadzący warsztat – przedsiębiorcę lub jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, prowadzących działalność w zakresie instalacji, w tym aktywacji, napraw lub sprawdzania pod względem zgodności z wymaganiami rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002 tachografów cyfrowych, w tym ich kalibracji;
5) technik warsztatu – osobę wykonującą aktywację i sprawdzanie, w tym kalibrację, tachografów cyfrowych, na podstawie uprawnienia wydanego przez właściwy organ;
6) ewidencja kart – zbiór danych i informacji dotyczących wydanych, wznowionych, wymienionych, uszkodzonych, utraconych i cofniętych kart oraz odrzuconych wniosków o ich wydanie;
7) Tachonet – system teleinformatyczny umożliwiający wymianę, z krajowymi i zagranicznymi organami oraz uprawnionymi służbami i instytucjami danych i informacji zawartych w ewidencji kart.
Jeżeli przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 zobowiązują właściwą władzę krajową lub upoważniony przez nią podmiot do wykonania odpowiednich czynności administracyjnych, w przypadku gdy nie zostało to odmiennie określone w przepisach niniejszej ustawy, czynności te wykonują:
1) minister właściwy do spraw transportu – w sprawach:
a) zarządzania systemem cyfrowych urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym,
b) krajowej polityki bezpieczeństwa systemu,
c) nadzoru nad systemem i audytu;
2) Prezes Głównego Urzędu Miar, zwany dalej „Prezesem GUM” – w sprawach:
a) świadectwa funkcjonalności,
b) homologacji typu tachografu cyfrowego i karty.
1. Świadectwo funkcjonalności tachografu cyfrowego oraz świadectwo funkcjonalności karty wydaje Prezes GUM w trybie decyzji na wniosek odpowiednio producenta tachografów cyfrowych albo producenta kart. 2. Wniosek o wydanie świadectwa funkcjonalności zawiera:
1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer ewidencyjny REGON wnioskodawcy, jeżeli są nadane;
3) datę i miejsce sporządzenia wniosku oraz podpis wnioskodawcy.
3. Do wniosku o wydanie świadectwa funkcjonalności dołącza się:
1) dokumentację niezbędną do przeprowadzenia badań funkcjonalności, a w szczególności dokumentację techniczno-konstrukcyjną tachografu cyfrowego albo karty, potwierdzającą spełnianie wymagań, o których mowa w załączniku IB do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002;
2) co najmniej dwa egzemplarze tachografu cyfrowego, których typ ma być badany;
3) karty testowe pełniące rolę karty kierowcy, karty przedsiębiorstwa, karty warsztatowej oraz karty kontrolnej w ilości potrzebnej do przeprowadzenia badań.
4. Prezes GUM, jeżeli jest to konieczne do prawidłowego przeprowadzenia badań, może:
1) zażądać od wnioskodawcy dostarczenia dodatkowej liczby tachografów cyfrowych;
2) wezwać wnioskodawcę do dostarczenia uzupełniających materiałów i dokumentów.
5. Wnioskodawca może dołączyć do wniosku protokoły potwierdzające pozytywne przejście badań funkcjonalności wyszczególnionych w dodatku 9 załącznika IB do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002, wykonanych przez jednostki, o których mowa w ust. 6 pkt 2 i 3.
6. Zgodność z wymaganiami dla tachografów cyfrowych lub kart, w zakresie funkcjonalności, stwierdza się na podstawie wyników badań wykonywanych przez:
1) Główny Urząd Miar;
2) okręgowe urzędy miar lub
3) akredytowane instytuty naukowe, placówki badawcze, laboratoria pomiarowe lub jednostki posiadające specjalistyczną wiedzę i wyposażenie techniczne niezbędne do przeprowadzenia badań.
1. Prezes GUM, w trybie decyzji, wydaje, zmienia lub odmawia wydania świadectwa homologacji typu na podstawie przepisów rozporządzeń, o których mowa w art. 2 pkt 1.
2. Świadectwa homologacji typu tachografu cyfrowego albo typu karty wydawane są odpowiednio na wniosek producenta tachografów cyfrowych albo podmiotu wydającego karty.
3. Wniosek o wydanie świadectwa homologacji typu zawiera:
1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer ewidencyjny REGON wnioskodawcy, jeżeli są nadane;
3) datę i miejsce sporządzenia wniosku oraz podpis wnioskodawcy.
4. Do wniosku o wydanie świadectwa homologacji typu dołącza się:
1) świadectwo zabezpieczenia;
2) świadectwo funkcjonalności;
3) świadectwo współdziałania.
5. Prezes GUM może wezwać wnioskodawcę do dostarczenia danych, informacji, materiałów i dokumentów, które są konieczne do rozpatrzenia wniosku.
6. Prezes GUM ogłasza w Dzienniku Urzędowym Głównego Urzędu Miar:
1) wykaz homologowanych typów tachografów cyfrowych oraz kart;
2) informacje o homologowanych przez właściwe zagraniczne organy i instytucje typach tachografów cyfrowych oraz kart
1. Prowadzenie warsztatu w zakresie instalacji, w tym aktywacji, napraw lub sprawdzania pod względem zgodności z wymaganiami rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002 tachografów cyfrowych, w tym ich kalibracji, wymaga uzyskania zezwolenia.
2. Prezes GUM, w trybie decyzji, wydaje zezwolenie na wniosek przedsiębiorcy lub innej jednostki, zwanych dalej „wnioskodawcą”.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać:
1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy;
1a) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), jeżeli jest nadany;
3) określenie zakresu świadczenia usług;
4) wskazanie miejsca świadczenia usług;
5) (uchylony).
4. Do wniosku o wydanie zezwolenia dołącza się:
1) (uchylony);
2) zaświadczenie albo oświadczenie o niekaralności;
3) w odniesieniu do każdego zatrudnionego technika warsztatu, który wykonywać będzie czynności objęte zezwoleniem:
a) dane i informacje zawierające: – imię i nazwisko, – datę i miejsce urodzenia, – numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał ten dokument,
b) kopie następujących dokumentów: – uprawnienia, – umowy o pracę, z wyłączeniem danych o wysokości wynagrodzenia;
4) potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów potwierdzających tytuł prawny wnioskodawcy do lokalu użytkowego i miejsc parkingowych, które mają być wykorzystywane do wykonywania czynności objętych zezwoleniem, oraz kopie dokumentów potwierdzających spełnienie wymagań w zakresie posiadania warunków warsztatowo-technicznych, o których mowa w ust. 5 pkt 2;
5) potwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię dokumentacji, o której mowa w ust. 5 pkt 4.
4a. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
5. Zezwolenie może uzyskać wnioskodawca, który:
1) zatrudnia na podstawie umowy o pracę technika warsztatu lub sam posiada uprawnienie, o którym mowa w art. 16 ust. 1;
2) posiada warunki warsztatowo-techniczne niezbędne do wykonywania instalacji, napraw lub sprawdzania tachografów cyfrowych;
3) nie był prawomocnie skazany za przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu, wymiarowi sprawiedliwości, porządkowi publicznemu, ochronie informacji, wiarygodności dokumentów, mieniu lub obrotowi gospodarczemu; gdy wnioskodawcą jest spółka handlowa, wymóg ten dotyczy członków zarządu tej spółki;
4) posiada dokumentację:
a) określającą: – sposób ewidencjonowania, przechowywania, stosowania oraz zabezpieczania stosowanych materiałów oraz używanego wyposażenia do nakładania zabezpieczeń, oraz sposób sprawowanej kontroli nad tymi materiałami i wyposażeniem, – zachowanie bezpieczeństwa użytkowania kart warsztatowych,
b) w zakresie: – wykonywania sprawdzania tachografów cyfrowych, z uwzględnieniem przepisów załącznika IB do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002, – metod wykonywania sprawdzeń i stosowanych przyrządów pomiarowych, – szacowania niepewności pomiarów, – spełniania wymagań stawianych wyposażeniu pomiarowemu,
c) w zakresie przechowywania danych zapisanych na kartach warsztatowych,
d) w zakresie pobierania z tachografu cyfrowego zapisanych w nim danych i informacji, ich przechowywania i przekazywania uprawnionym podmiotom;
5) nie jest przewoźnikiem drogowym lub innym podmiotem wykonującym przewozy drogowe, będącym właścicielem lub użytkownikiem pojazdu samochodowego objętego obowiązkiem instalacji i użytkowania tachografu cyfrowego, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85.
6. Prezes GUM lub upoważniony przez niego organ administracji miar, przed wydaniem zezwolenia i po zawiadomieniu wnioskodawcy, sprawdza w wyznaczonym terminie i w miejscach, w których ma być wykonywana działalność, o której mowa w ust. 1, informacje i dane zawarte we wniosku o zezwolenie oraz w dołączonych do niego dokumentach.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania niezbędne do prowadzenia warsztatu w zakresie warunków warsztatowo-technicznych obejmujących: warunki lokalowe, wyposażenie techniczne i miejsca parkingowe;
2) niezbędne dokumenty potwierdzające spełnianie wymagań, o których mowa w pkt 1;
3) zakres i sposób dokumentowania czynności przy wykonywaniu usług objętych zezwoleniem – kierując się koniecznością zagwarantowania właściwych i bezpiecznych warunków pracy zatrudnionych osób oraz sprzętu umożliwiającego wykonywanie czynności i usług, objętych zezwoleniem w sposób zgodny z wymaganiami zawartymi w przepisach niniejszej ustawy oraz rozporządzeń, o których mowa w art. 2 pkt 1, oraz mając na uwadze konieczność zapewnienia jednolitego i prawidłowego sposobu dokumentowania czynności przy wykonywaniu usług objętych zezwoleniem.
1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 6 ust. 1, wydaje się na czas nieokreślony.
2. W zezwoleniu:
1) określa się:
a) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres podmiotu posiadającego zezwolenie,
b) zakres i miejsca świadczenia usług;
2) nadaje się specjalną cechę, której upoważniony podmiot prowadzący warsztat używa do poświadczania wykonania czynności objętych zezwoleniem.
3. Zezwolenie może zawierać inne informacje niezbędne do prawidłowej identyfikacji podmiotu i wykonywanych przez niego czynności.
Prezes GUM, w trybie decyzji administracyjnej, odmawia wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 1, jeżeli:
1) wnioskodawca nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 6 ust. 5;
2) w stosunku do wnioskodawcy wydano decyzję o cofnięciu zezwolenia – w okresie 4 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna;
3) czynności sprawdzające, o których mowa w art. 6 ust. 6, wykazały niezgodność ze stanem faktycznym i prawnym informacji oraz danych zawartych we wniosku o wydanie zezwolenia oraz w dokumentach do niego dołączonych, a wnioskodawca nie usunął niezgodności stwierdzonych w trybie, o którym mowa w art. 6 ust. 6, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania do ich usunięcia;
4) w wyniku przeprowadzonego postępowania w sprawie wydania zezwolenia zostanie stwierdzone, że wnioskodawca prowadzi inną działalność zawodową, która stanowi potencjalne zagrożenie dla ogólnego bezpieczeństwa systemu tachografów cyfrowych, zdefiniowanego w dodatku 10 załącznika IB do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85.
1. Podmiot prowadzący warsztat:
1) występuje do Prezesa GUM z wnioskiem o zmianę zezwolenia, jeżeli nastąpiła zmiana w odniesieniu do wymagań, o których mowa w art. 6 ust. 5 pkt 2; wniosek zawierający informacje o zmianach składa się w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tych zmian;
2) może wystąpić do Prezesa GUM z wnioskiem o zmianę zezwolenia w przedmiocie:
a) rozszerzenia zakresu usług określonych w zezwoleniu,
b) zmiany liczby miejsc świadczenia usług – przepisy art. 6 ust. 6 i art. 8 pkt 3 stosuje się odpowiednio.
2. We wniosku o zmianę zezwolenia określa się wyłącznie informacje i dane ulegające zmianie oraz dołącza się dokumenty potwierdzające te zmiany.
3. Jeżeli nastąpiła zmiana w zakresie spełnienia wymagań, o których mowa w art. 6 ust. 5 pkt 1 i 3-5, podmiot prowadzący warsztat jest obowiązany poinformować o tym Prezesa GUM, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tych zmian. Przepisy art. 6 ust. 6 i art. 13 stosuje się odpowiednio.
Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, wzór: 1) wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie warsztatu;
2) zezwolenia na prowadzenie warsztatu;
3) specjalnej cechy nadawanej do poświadczania wykonywania czynności objętej zezwoleniem – kierując się potrzebą zapewnienia jednolitości i przejrzystości wniosków, nadzoru nad wydawaniem zezwoleń oraz koniecznością zagwarantowania odpowiedniego zabezpieczenia przed fałszowaniem tych dokumentów, a także nadawanej cechy.