1. Prowadzący instalację, który posiada instalację objętą systemem, której przyznano uprawnienia do emisji, wnosi opłatę za wprowadzanie dwutlenku węgla (CO2) do powietrza w wysokości równej iloczynowi:
1) liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok okresu rozliczeniowego w krajowym planie albo w wykazach, o których mowa w art. 21 ust. 2 i 3,
2) liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok uczestnictwa instalacji w okresie rozliczeniowym, określonej w zezwoleniu w przypadku instalacji nowych,
3) liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok w zezwoleniu, w przypadku instalacji, w której dokonano zmiany w instalacji
– i obowiązującej w roku poprzednim jednostkowej stawki opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o której mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, dotyczącej dwutlenku węgla (CO2).
2. Prowadzący instalację, który wniósł opłatę, o której mowa w ust. 1, nie ponosi, w tym roku okresu rozliczeniowego opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, za wprowadzanie do powietrza dwutlenku węgla (CO2), na którego emisję uzyskał uprawnienia do emisji.
3. Prowadzący instalację, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany uiścić:
1) 50% kwoty opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od dnia wydania uprawnień do emisji na rachunek instalacji;
2) 50% kwoty opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 miesięcy od dnia wydania uprawnień do emisji na rachunek instalacji.
4. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na rachunek bankowy Narodowego Funduszu.